اختلافات زناشویی در میان زوج‌ها شایع است و بیشتر زوج‌های تازه‌عروسی که ابتدا از سطح بالای رضایت برخوردارند، به مرور زمان کاهش رضایت را تجربه می‌کنند (قهاری و همکاران، 2021). اختلافات زناشویی با اختلاف نظرها و کشمکش‌ها میان همسران در مورد مسائل مختلفی مانند نیازها، باورها و ارزش‌ها مشخص می‌شود (تاسیو و گتاهون ، 2021). حفظ یک رابطه زناشویی سالم و بدون تعارض می‌تواند به بهبود سلامت و کیفیت کلی زندگی منجر شود (شاهوردی و همکاران، 2020). کارشناسان پیشنهاد می‌کنند که روش‌های مختلفی برای مدیریت تعارض‌ها وجود دارد، از جمله تطبیق، رقابت، اجتناب، مصالحه و همکاری. سبک‌های همکاری و مصالحه به عنوان پیش‌بینی‌کننده‌های مثبت دیده می‌شوند، در حالی که سبک‌های اجتناب و تطبیق به عنوان پیش‌بینی‌کننده‌های منفی شناخته می‌شوند (شیرمحمدی و همکاران، 2021). مطالعات نشان داده‌اند که سبک مدیریت تعارض اجتنابی با نوروتیسیزم مرتبط است، در حالی که سبک مصالحه با تطبیق ارتباط دارد (تهرانی و یمینی ، 2020). پیامدهای اختلافات زناشویی ممکن است شامل استرس، افسردگی، غم، نگرانی درباره نظرات دیگران و احساس یأس باشد. استراتژی‌های مدیریت تعارض‌ها معمولاً شامل همکاری، مصالحه، اجتناب، سازگاری و درخواست کمک از یک شخص ثالث هستند.
اختلافات زناشویی معمولاً از عوامل روانشناختی، جنسیتی، اجتماعی-فرهنگی، اقتصادی و جنسی ناشی می‌شود (روگرس و همکاران، 2020). تحقیقات نشان می‌دهند که بسیاری از اختلافات در ازدواج‌ها از تعاملات جنسی نادرست ناشی می‌شود. اگر رابطه جنسی سالمی بین زوجین برقرار نشود، یکی از آن‌ها ممکن است احساس ناراحتی، ناامیدی و اضطراب کند که منجر به اختلافات و مشکلات در رابطه خواهد شد. مشکلات مربوط به رضایت جنسی می‌تواند ناشی از عدم میل، محدودیت‌های جسمی، انزال زودرس به دلیل ترس و اضطراب، همچنین شرم و خجالت بر روی رضایت جنسی باشد. علاوه¬براین، عوامل دیگری مانند بیماری‌های جسمی، افسردگی و نارضایتی می‌توانند به اختلافات زناشویی کمک کنند و ممکن است به جدایی یا طلاق منجر شوند (فرهان و اسماعیل ، 2022).
