همه موجودات زنده سالمندی را تجربه می‌کنند به عبارت دیگر سالمندی قسمتی از زندگی طبیعی است و انسان‌ها نیز از زمانی که متولد می‌شوند، سالمندی را آغاز می‌کنند. کاهش زاد و ولد و افزایش امید به زندگی موجب شده است که جمعیت سالمندان بسیار سریع‌تر از جمعیت کلی افزایش یابد؛ بنابراین پیر شدن جمعیت یا افزایش سریع سالمندان یک پدیده جهانی است. با افزایش سن و ورود به دوره سالمندی هر فرد ممکن است اختلالات و مشکلات زیادی را در ابعاد مختلف جسمی، روانی و اجتماعی تجربه کند. علاوه بر این، وقوع بیماری‌های مزمن در این دوره نسبت به بیماری‌های حاد رشد فزاینده ای خواهد گرفت. یکی از بیماری‌های مزمن که وابسته به سن بوده و با افزایش سن شیوع آن نیز افزایش می یابد پارکینسون است (سلیمانی و همکاران، 1395).
بیماری پارکینسون مختص انسان است و شیوع آن در طول زمان افزایش یافته است (گارسیا – رویز و اسپای ، 2017). بیماری پارکینسون مهم‌ترین بیماری عصبی پیشرونده پس از آلزایمر می‌باشد. این بیماری حدود 8 میلیون نفر در سراسر جهان را تحت تأثیر قرار داده است که بیشتر آن‌ها افراد بالای 50 سال هستند. در بیماری پارکینسون سلول‌های تولیدکننده دوپامین در ناحیه مشخصی از مغز تحت عنوان جسم سیاه واقع در مغز میانی تحت تأثیر قرار می‌گیرند. جسم سیاه بخشی از عقده‌های قاعده‌ای است که اهمیت زیادی در تنظیم و کنترل فعالیت‌های حرکتی دارد و زمانی که نورون‌های این ناحیه تخریب می‌شوند، توانایی مغز برای تولید حرکت مختل می‌شود و این تخریب علائم و نشانه‌های خاص پارکینسون را ایجاد می‌کند (مهربان و همکاران، 1403).
