احمدوند، محمدعلی و مدیریت تولید محتوا و تجهیزات آموزشی. (1397). روانشناسی بازی (رشته علوم تربیتی)، چاپ پنجم، انتشارات دانشگاه پیام نور.
احمدوند، محمدعلی. (1388). روانشناسی بازی. تهران: انتشارات دانشگاه پیام نور.
اصغرزاده، الهه. (1400). بررسی تاثیر بازی درمانی گروهی مبتنی بر رویکرد شناختی – رفتاری بر کاهش علائم لجبازی – نافرمانی کودکان 6 ساله شهرستان تربت حیدریه. پایان نامه کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی، موسسه آموزش عالی شاندیز.
اصلی آزاد، مسلم؛ عارفی، مژگان؛ فرهادی، طاهره و شیخ محمدی، روح اله. (1391). اثربخشی بازی درمانی کودک محور بر اضطراب و افسردگی کودکان دارای اختلال اضطراب و افسردگی در دوره دبستان. روش‌ها و مدل‌های شناختی، 2(99)، 71-90.
اکبری، مریم؛ دهقانی، بهناز؛ جعفری، آمنه و کاردر، آمنه. (1396). تأثیر بازی درمانی با رویکرد شناختی رفتاری بر تنظیم هیجان و اضطراب و افسردگی کودکان دیابت نوع یک. مجله ایده‌های نوین روانشناسی، 1(2)، 45-54.
امامی مهر، سودابه؛ امیری مجد، مجتبی؛ قمری، محمد و بزازیان، سعیده. (1402). مقایسه اثربخشی هنردرمانی و بازی درمانی شناختی-رفتاری بر اضطراب کودکان پیش‌دبستانی. رویش روان شناسی، ۱۲(۱۱)، ۱۵۰-۱۴۱.
بزمی، نعیمه و نرسی، مهرنوش. (1391). اثر تکنیک‌های بازی درمانی در کاهش اضطراب و افزایش احساسات مثبت و سطح سازگاری عمومی در کودکان 9 - 12 ساله مبتلا به سرطان خون. مطالعات روان‌شناختی، 8(4)، 107-130.
تامپسون، چارلز و رودلف، لیندا. (1388). مشاوره با کودکان. ترجمه جواد طهوریان، چاپ دوم، تهران: انتشارات رشد، جوانه رشد.
جبینی، سمیه. (1394). مقایسه بازی درمانی شناختی - رفتاری با بازی درمانی کودک محور راجرز در کاهش اختلالات هیجانی – رفتاری. نشریه تازه های روان درمانی، 21(75).
جنتیان، سیما؛ نوری، ابولقاسم و شفتی، سیدعباس. (1387). اثر بخشی بازی درمانی مبتنی بر رویکرد شناختی- رفتاری بر شدت علایم اختلال بیش فعالی/ کمبود توجه در دانش آموزان پسر 9 تا 11 ساله مبتلا به ADHD . مجله تحقیقات علوم رفتاری، 6(2).
حشمتی، رسول؛ اصل اناری، روح اله و شکراللهی، رقیه. (1395). اثربخشی تکنیک‌های بازی درمانی گروهی بر اضطراب حالت، احساسات مثبت و سطح سازگاری عمومی کودکان مبتلا به ناتوانی یادگیری خاص. مجله ناتوانایی‌های یادگیری، 5(4)، 7-24.
حمیدی‌فرد، سرور؛ دشت‌بزرگی، زهرا و حافظی، فریبا. (1402). اثربخشی بازی درمانی مبتنی بر رویکرد شناختی رفتاری بر اضطراب اجتماعی و رفتارهای خودآسیب‌رسان در کودکان مبتلا به اختلال اتیسم. روان پرستاری، ۱۱(۳)، ۷۰-۸۰.
حیدریان، میلاد؛ میرزایی، مژده؛ شاه اویسی، سمیرا و اکبری، مریم. (1400). اثربخشی بازی درمانی مبتنی بر مدل شناختی- رفتاری بر مشکلات رفتاری، مسولیت پذیری و عزت نفس دانش آموزان پسر دارای اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی. فصلنامه سلامت و اموزش در اوان کودکی، ۲(۳)، ۱۴۳-۱۲۴.
دروز، آتنا. (1389). ترکیب بازی درمانی با رفتار درمانی شناختی رفتاری. ترجمه غزال رمضانی، تهران: انتشارات وانیا.
رجبی، غلامرضا و پورامامی، مریم. (1403). اثربخشی بازی درمانی گروهی بر کاهش استرس آموزشی رابطه معلم ـ دانش‌آموز در مدارس ابتدایی. مطالعات روانشناسی تربیتی، 21(54)، 1-36.
رشیدی ظفر، مریم؛ جان بزرگی، مسعود و شقاقی، فرهاد. (1391). اثربخشی بازی درمان گری بر ارتقای رفتار اجتماعی مثبت کودکان پیش دبستانی. مجله علوم رفتاری، 6(1)، 69-77.
رضایی، زینب؛ پیوسته گر، مهرانگیز و قدیری، فاطمه. (1391). اثربخشی بازی درمانی شناختی – رفتاری به همراه مشارکت والدین در کاهش ترس اجتماعی کودکان. مجله علوم رفتاری، 16(4)، 355-361.
سهرابی شگفتی، نادره. (1390). روشهای مختلف بازی درمانی و کاربرد آن در درمان اختلالات رفتاری و هیجانی کودکان. روش‌ها و مدل‌های روان‌شناختی، 1(4)، 45-63.
صمدی، سید علی. (1393). بازی درمانی (نظریه‌های انجام پژوهش و روشهای مداخله). چاپ سوم، تهران: انتشارات دانژه.
طاهری، سیده شهره. (1395). بازی درمانی و قصه درمانی (اختلال یادگیری، اختلال اضطرابی، اختلال رفتاری و اوتیسم). مشهد: انتشارات فرا انگیزش.
عاشوری، محمد و دلال‌زاده، فاطمه. (1397). اثربخشی بازی درمانی مبتنی بر مدل شناختی رفتاری بر مشکلات رفتاری و مهارت‌های اجتماعی کودکان پیش دبستانی با اختلال نارسایی توجه – بیش فعالی. مجله توانبخشی، 19(2)، 102-115.
عبدخدایی، محمدسعید و صادقی اردوبادی، آفرین. (1390). بررسی میزان اضطراب جدایی کودکان و اثربخشی بازی درمانی با رویکرد رفتاری - شناختی بر کاهش آن. روان شناسی بالینی، 3(4 )، 51-58.
فرنام، علی؛ سلطانی نژاد، محمد سجاد و حیدری، الهه. (1399). اثربخشی بازی درمانی با رویکرد شناختی رفتاری در کاهش اضطراب اجتماعی کودکان با اختلال سلوکی. مجله پرستاری کودکان، ۶(۴)، ۹۵-۱۰۴.
گلدارد، کاترین و گلدارد، دیوید. (1397). راهنمای عملی مشاوره با کودکان. ترجمه مینو پرنیانی، چاپ چهارم، تهران: انتشارات رشد، جوانه رشد.
گنجی، کامران؛ ذبیحی، رزیتا؛ خدابخش، روشنک و کراسکیان، آدیس. (1390). تاثیر بازی درمانگری کودک محور بر کاهش نشانه‌های رفتاری کودکان با اختلال نارسایی توجه/ افزون کنشی. مجله روان شناسی بالینی، 3(4)، 15-25.
گنجی، مهدی. (1393). آسیب‌شناسی روانی بر اساس DSM-5 (جلد 1). چاپ چهارم، تهران: انتشارات ساوالان.
گیتلین وینر، کارن؛ ساندگراند، آلیس و شافر، چارلز. (1388). بازی کودکان تشخیص و ارزیابی. ترجمه الهه محمداسماعیل و امیر رحمانی، تهران: انتشارات دانژه.
لندرت، گری. (1397). بازی درمانی: هنر برقراری ارتباط. ترجمه فروزنده داورپناه، تهران: انتشارات رشد، جوانه رشد.
محمداسماعیل، الهه. (1396). بازی‌درمانی: نظریه‌ها، روش‌ها و کاربردهای بالینی. چاپ چهارم، تهران: انتشارات دانژه.
میرزاحسینی، حسن؛ میرباقری، محبوبه؛ کمالیان، تهمینه و قاسم زاده، عزیزرضا. (1396). اثر بخشی بازی درمانی گروهی به شیوه ی شناختی- رفتاری بر سبک های مقابله کودکان. مجله سازمان نظام پزشکی جمهوری اسلامی ایران، 35(1)، 53-60.
هیوز، فرگاس‌پیتر. (1389). روانشناسی بازی، کودکان بازی و رشد. ترجمه کامران گنجی، چاپ چهارم، تهران: انتشارات رشد، جوانه رشد.
Baggerly, J., & Parker, M. (2005). Child‐centered group PLAY therapy with African American boys at the elementary school level. Journal of counseling & Development, 83(4), 387-396.
Banneyer, K. N., Bonin, L., Price, K., Goodman, W. K., & Storch, E. A. (2018). Cognitive behavioral therapy for childhood anxiety disorders: a review of recent advances. Current psychiatry reports, 20, 1-8.
Bratton, S. C., Ray, D., Rhine, T., & Jones, L. (2005). The efficacy of play therapy with children: A meta-analytic review of treatment outcomes. Professional psychology: research and practice, 36(4), 376.
Bratton, T. S. C., & Dafoe, E. C. (2016). Play Therapy. Encyclopedia of Mental Health (Second Edition). 278–283.
Höglund, A. T., Wieslander, K. N., Frygner-Holm, S., & Godskesen, T. (2024). Investigating the effectiveness of play therapy on reducing despair and anxiety in children with cancer. Clinical Cancer Investigation Journal, 13(3-2024), 8-12.
Obiweluozo, P. E., Ede, M. O., Onwurah, C. N., Uzodinma, U. E., Dike, I. C., & Ejiofor, J. N. (2021). Impact of cognitive behavioural play therapy on social anxiety among school children with stuttering deficit: a cluster randomised trial with three months follow-up. Medicine, 100(19), e24350.
Ray, D. C., Burgin, E., Gutierrez, D., Ceballos, P., & Lindo, N. (2022). Child‐centered play therapy and adverse childhood experiences: A randomized controlled trial. Journal of Counseling & Development, 100(2), 134-145.
Ryan, V., & Wilson, K. (1995). Non‐directive play therapy as a means of recreating optimal infant socialization patterns. Early Development and Parenting, 4(1), 29-38.
Schottelkorb, A. A., Swan, K. L., & Ogawa, Y. (2020). Intensive child‐centered play therapy for children on the autism spectrum: A pilot study. Journal of counseling & development, 98(1), 63-73.
Springer, C., Misurell, J. R., & Hiller, A. (2012). Game-Based Cognitive-Behavioral Therapy (GB-CBT) group program for children who have experienced sexual abuse: A three-month follow-up investigation. Journal of child sexual abuse, 21(6), 646-664.
Stulmaker, H. L., & Ray, D. C. (2015). Child-centered play therapy with young children who are anxious: A controlled trial. Children and Youth Services Review, 57, 127-133.
